نمازم به قضا رفت

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت

کافر شدم و دینم و ایمان به فنا رفت

من طالب تو بوده ام و پیرو کیش ات

هر مسلک و آئین دگر ، باد هوا رفت

بیگانه شدم با همه ی اهل طبابت

مرهم به دلم گشتی و درمان و دوا رفت

با عشق خودت شعله زدی بر دل و جانم

از جسم و تنم ظلم ستم جور و جفا رفت

مسرورم از این عشق خدادادیم ای گل

در حیرتم این قصه ی ما تا به کجا رفت

از گنج علایق به تو دل بستم و رَستم

بر دل هوس لولو و مرجان و طلا رفت

دارد چو "کیان" بر دل خود مهر عزیزی

با حمد و ثنا در غزلی سمت خدا رفت

کیان تبریزی

آبانماه 98